dışarıdan bakınca öyle değişik görünmüyor şehir, sanki eski vanmış gibi duruyor, yollar, binalar, insanlar hepsi mış gibi. Bu nedenle de belki de dışarıdan anlaşılmıyor yıkımın boyutu. Mış gibi durunca anlamıyor insanoğlu bir şeylerin değiştiğini, o şeyin eskisi gibi görünmekten ibaret olduğunu, içinin başka bir şeyle dolduğunu, belki de anlamak istememenin bir yoludur bu.
evimin olduğu sokağa gidiyorum. ne var ki diyorum üç beş çizik çatlak, sıvanır gider. sağlammış gibi duruyor, inanamıyorum evime giremeyeceğime uzunca bir süre, saçmalıkmış gibi geliyor, aslında basit bir korkunun esiriymişiz, birazcık yekinsek herşey eskisi gibi olacakmış gibi hissediyorum bir an. ama kiminle ne ile, insan örgütlülüğünün her türlüsünü dağıtıveriyor varoluşsal korkumuz, insanlıktan uzaklaştırıyor bizi deprem, birbaşına bırakıveriyor ortalık yere, komşuluk, meslektaşlık vs vs buharlaşıyor sanki herkes kendi rüzgarıyla savruluyor, yelkenimiz bir değilmiş meğer bizi bir eden şeyler zahiriymiş dedirtiyor insana.
insanoğlu da öyle. yine iki kol bacak göz diş kemik etten ibaret. lakin içi bir farklı, farklı şekilde çalışıyor kafası artık, veya hiç çalışmıyor. çalıştığında ürettikleri diğerlerine yabancı geliyor, kendisi de yabancılasa da önceleri alışıyor yeni duruma lakin diğerlerinin yabancılaması dokunuyor. bu dokunmanın verdiği içe çekilme de diğerlerini kızdırıyor bu sefer. ne yani canı iki kol bacak göz diş kemik ve eti kurtulmadı mı, elimizden geleni yapmıyor muyuz ne bu uzaklık falan filan... hayat çok zor çok
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder