5:0

Dun aksam 5.0 i gorduk. Yani deprem bes biz 0. Duvarlar gitti geldi, dolaplar homurdandi, tabak canak sangirdadi, insanlar haykirdi, ayakkabilar giyildi, arabalar calismaya basladi hatta uykusu kacanlar muzik dinlediler arabalarinda, cadirlar dalgalandi, icerideki insanlar disari ciktilar gokyuzunu gormek icin topraga basmak derin bir nefes almak yasadiklarini hissetmek digerlerinin de yasadigini gormek binalarin bir kez daha cokmedigini gormek bundan sonra da cokmeyecegine inanmayi surdurmek gunesin bir kez daha dogmasini ve onlari isitmasini beklemek dukkanlarin yeniden acilmasini sokaklarda digerlerinin yurumesini izlemek yeniden cay icip otlu peynir yiyebilmek icin insanlar disari ciktilar. Deprem boyle iste insani kapinin onune, ister cadir kapisi ister ev ister konteynir, koyuveriyor.

Yasanan her yeni deprem normallesme cabalarimizi sarsiyor aslinda. Konustugum bircok kisi "beklenen buyuk deprem gelse de bitse artik bu korku" diyordu. Hatta deprem oldugu surada kendisini disari atanlarin bir kismi depremin olmasina icin icin sevindi artik bittigini dusunerek ama maalesef bu o degilmis diyorlar, beklemeye devam. Aslinda bircogumuz tum bu depremleri yasadigimiz halde sanki artik bitmis gibi davraniyorrduk oyle olmasini istedigimizden. Sanki depremle rekabet eder gibi binalara girme sinirlarimizi ve eski davranis kaliplarimizi surdurme halini zorluyorduk. Sahsen ben bu donemde asansore binmekten hem korkuyor hem de garip bir haz duyuyordum. Asansorden her inisimde magrur bir komutan edasina burunuyor kendi hayatimin muzafferi oluyordum, ne gerek var arkadas kendi hayatinin necatisi, huseyini vs olsana ne zorluyorsun. Iste son 5.0 bize artik boyle olamayacagini gosterdi. Artik guvenli oldugununu dusundugumuz binalara bile girmememiz gerektigini, her an cikabilecek donanima sahip olma gerekliligini, duduk fener gibi aksesuarlarin sus esyasi olmadigini anladik. Bunu artik kabul ettik, bu isin sakasi yokmus...